—กลิ่นดอกฟูจิ
ริสะทำจมูกฟุดฟิด ดวงตาสีลูกโอ๊คปรายตาหาต้นตอของกลิ่นในกลุ่มคนมากมายที่กำลังนั่งพับเพียบทับส้นบนเสื่อทาทามิในห้องรับแขกของบ้านโมริยะ เด็กสาวนั่งเยื้องมาทางด้านซ้ายข้างหลังของโมริยะ เรย์กะผู้เป็นแม่
“ริสะ”
ระหว่างที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ เสียงทุ้มอย่างคนมีอายุของเรย์กะก็ดังขึ้น ดึงเจ้าตัวขึ้นมาสู่โลกแห่งความจริง ริสะขานรับเสียงฉะฉานด้วยความฉงน ในห้องนี้มีแค่เธอกับแม่เท่านั้นที่เป็นคนของโมริยะ ส่วนอีกฝั่งนั้น— เป็นคนของกลุ่มย่อยชิโรงาเนะ
ความจริงเธอก็ไม่ค่อยคุ้นหน้าคุ้นตาคนของชิโรงาเนะเท่าไหร่นัก ด้วยส่วนใหญ่ก็มักจะรู้จักกับคนจากกลุ่มย่อยลำดับสูงๆด้วยกันเสียมากกว่า ที่เธอพอจะจำได้คงมีแต่พ่อใหญ่เท่านั้นเอง แต่ถึงกระนั้นริสะก็จำชื่อของเขาไม่ได้อยู่ดี
“นี่หลานสาวของฮิโรกิซัง” หล่อนเอ่ยพลางพยักเพยิดไปทางคนที่ถูกพาดพิงถึง “รู้จักกันเอาไว้แม่คิดว่าคงดีกับโมริยะของเรา”
ตอนนั้นเอง— กลิ่นดอกฟูจิก็ตีฟุ้งขึ้นมาอีกครั้ง
—ชัดเจนในห้วงความคิด
ใบหน้าสละสลวยของโอเมก้าสาวตรงหน้า ดวงตาและเรือนผมสีดำขลับ ท่าทางเรียบร้อยพร้อมรอยยิ้มบางที่ถึงแม้จะส่งมาตามมารยาท หากกระนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างกลับถูกตราตรึงลงในใจของเด็กสาวตระกูลโมริยะ
ไม่สามารถละสายตาออกไปได้เลย
ราวกับกำลังเดินผ่านอุโมงค์ซึ่งเต็มไปด้วยสีม่วงและกลิ่นหอมชวนผ่อนคลายของดอกฟูจิ
“ชิโรงาเนะ มิซึกิ ค่ะ” เธอว่าแบบนั้นพร้อมโค้งลงน้อยๆ ริสะเองก็ทำตอบเช่นกัน พร้อมทั้งแนะนำตัวตาม
หลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาอะไรอีก ทว่าตาของริสะไม่สามารถละไปจากเด็กสาวอีกคนได้เลย
อา—
นี่หรือเปล่านะ..ที่คนอื่นชอบบอกว่าเจอคู่แห่งโชคชะตาของตัวเองแล้ว
โมริยะ ริสะ กำลังรู้สึกตกหลุมรักเป็นครั้งแรก
PANCHIE001 